Tuż przed świtem
Rozdział 13
Był późny wieczór, a ona wciąż włóczyła się po dworze. Robiło się już chłodno, niby maj, jednak wieczory były dość zimne, zwłaszcza po upałach, które panowały za dnia. Dało się jeszcze odczuć, że to nie lato, a wiosna.
Maj to była jej ukochany miesiąc, była zachwycona, że właśnie w tym miesiącu przyszła na świat. Przez to jeszcze bardziej czuła, że maj „należy” do niej. Westchnęła, bo zakręciło jej się w głowie i rozejrzała za czymś, na czym mogłaby na chwilę usiąść. Niedaleko zobaczyła opustoszały plac zabaw, tam skierowała kroki.
Jej komórka rozwibrowała się sygnałem wiadomości, ale serce nie biło już tak mocno jak kiedyś, nie miała już nadziei. I tak, to była matka. „Późno” - odpisała krótko na jedno ze znienawidzonych przez siebie pytań. Kolejna wiadomość przyszła szybko. „Będę jak będę” I tyle.
Dotarła wreszcie na plac zabaw, przysiadła na huśtawce. Chwilę się wahała, ale wreszcie rozbujała ją mocno, aż pod niebo, kurczowo zaciskając dłonie na łańcuchach. Patrzyła w gwiazdy, gdy huśtawka mocno wychylała się do przodu i uśmiechała, przymykając oczy, gdy była daleko z tyłu. Wreszcie uznała, że nie utrzyma się dłużej. Zwolniła.
Bujała się teraz lekko, nie odrywając stóp od ziemi. Nie patrzyła już w gwiazdy, a w wyschniętą, wgłębioną ziemię pomiędzy butami. Z jakiegoś powodu po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Nie umiała tego wyjaśnić, dawno już przestała płakać. Dlaczego teraz?
Kolejny SMS. Tym razem nawet nie sięgnęła do kieszeni. Odruchowo spojrzała jednak na zegarek na szyi. Pierwsza w nocy... Ostatnie wiadomości wymieniła z matką dwie godziny temu, więc to pewnie znowu ona. Zbudziła się i pewnie denerwuje się, że jej jeszcze nie ma. „Mam dość, nie będę się wiecznie tłumaczyć” - zbuntowała się w myślach, ale zaraz sięgnęła po telefon. To nie była matka.
„Co u Ciebie słychać?” - brzmiała wiadomość, na którą w tej chwili nie potrafiła odpowiedzieć.
 |
| fot. Sil |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz